Eind november 2020 was de beleidsdekkingsgraad van Stichting Pensioenfonds Robeco 108,1%. De beleidsdekkingsgraad en is de gemiddelde dekkingsgraad op marktwaarde van de afgelopen 12 maanden. De dekkingsgraad op marktwaarde zonder de 12-maands middeling is deze maand 112,7%.

“De overgang naar een stelsel van individuele spaarpotjes met een verwachting omtrent een toekomstig pensioen (met enige solidariteitselementen), is de meest uitdagende opgaaf voor het pensioenfonds sinds zijn oprichting in 1972”, volgens bestuurslid Anton Fiolet. “In 2021 ga ik me inzetten voor een evenwichtige toedeling van de opgebouwde rechten aan alle drie de geledingen in ons pensioenfonds.”

“In verband met de corona maatregelen moest het vraag-en-antwoord-spel voor dit interview op papier plaats hebben, maar dat is voor een vraaggesprek dat in geschreven vorm verschijnt, eigenlijk geen enkel probleem. Voordat ik inga op de vragen die mij gesteld zijn, lijkt het goed mij eerst even enigszins voor te stellen.

Mijn naam is Anton Fiolet, geboren (jan-1941) en getogen in Rotterdam, maar thans woon ik al meer dan dertig jaren met mijn echtgenote in Huis ter Heide, een buurtschap van Zeist bij Utrecht. Onze woning staat vlak naast de voormalige vliegbasis Soesterberg die wij in de loop der jaren hebben zien veranderen van Amerikaanse vliegbasis tot natuurgebied en militair museum; beide verschijningsvormen waren en zijn ons even lief.

In de jaren 1987 -1990 heb ik bij Rodamco gewerkt als jurist voor onroerend goed transacties. Daarna heb ik tot medio 2017 gewerkt als juridisch en fiscaal adviseur voor diverse grote institutionele Nederlandse en Duitse vastgoedbeleggers. Tegen het einde van mijn professionele loopbaan kwam ik via een oud-collega van Rodamco met wie ik nog steeds contact had, in aanraking met de Vereniging van Gepensioneerden van de Robeco Groep. Aangezien ik inmiddels meer tijd beschikbaar had, werd ik al gauw secretaris van die vereniging en via de vereniging kwam ik in 2016 namens de gepensioneerden in het Verantwoordingsorgaan en daarna in 2017 in het bestuur van ons pensioenfonds.

Persoonlijk is voor mij het werk voor de vereniging en voor het pensioenfonds – naast enige andere hobby’s – een nuttige en dikwijls aangename en bovendien leerzame invulling van mijn tijd als gepensioneerde. Het geeft toch een zekere voldoening om op een bepaalde manier je te kunnen inzetten voor mede-gepensioneerden – ook al sta je natuurlijk als bestuurslid voor alle deelnemers en voor het pensioenfonds als geheel. En nu ik dit werk een aantal jaren doe, vind ik het steeds interessanter worden, vooral nu door de aankomende veranderingen in het pensioenstelsel er voor het bestuur van het pensioenfonds een enorme taak wacht.

Daarmee kom ik aan wellicht de meest uitdagende opgaaf voor het pensioenfonds sinds zijn oprichting in 1972: de overgang van een fonds gebaseerd op collectiviteit met een toezegging van een toekomstige uitkering naar een stelsel van individuele “spaarpotjes” met een verwachting omtrent een toekomstig pensioen (met enige solidariteitselementen).
De aanloop naar dit nieuwe stelsel is begonnen en ook het bestuur van het pensioenfonds heeft inmiddels een soort taakverdeling gemaakt voor de bestudering van verschillende aspecten die bij de transitie naar het nieuwe stelsel aan de orde komen.

Persoonlijk lijkt mij voor de gepensioneerden van ons fonds van bijzonder belang hoe de thans bestaande pensioenrechten worden omgezet in individuele “spaarpotjes” en wat er gebeurt met de aanwezige reserves/buffers. Ik denk dat er wat dat betreft een belangrijke taak ligt voor de gepensioneerden in het Verantwoordingsorgaan en het bestuur om mee te werken aan een evenwichtige toedeling aan alle drie geledingen in ons pensioenfonds.

Juist vanwege die belangrijke en complexe uitdaging, waarvoor het pensioenfonds in de komende tijd komt te staan, vind ik het jammer dat de huidige corona maatregelen – die juist nu nog stringenter dreigen te worden – zo zeer beperkingen opleggen aan de normale wijze van vergaderen, overleg plegen en onderlinge afstemming. Al bijna een geheel jaar worden de vergaderingen van alle gremia van het fonds per computer gedaan; hoe goed ook georganiseerd, het gemis aan fysiek overleg blijft toch zijn beperkingen tonen.
Juist in deze laatste periode van het jaar, waarin de persoonlijke contacten en het samenzijn vanouds een belangrijke rol spelen, is het een hard gelag dat we alles met grote afstand en technische middelen moeten doen, in plaats van face-to-face.

Ik hoop van ganser harte dat we spoedig tot normale tijden terugkeren. Ik wens u allen een Zalig Kerstfeest en een Voorspoedige Jaarwisseling en Blijf Gezond!